Vuurwerk, marteling, ontploffingen, lasers: Rammstein gaf een spectaculaire show weg in het Antwerpse Sportpaleis. De muziek kwam slechts op het tweede plan.
‘Het dak ging er bijna af.’ Het is een metafoor die muziekjournalisten iets te graag gebruiken om aan te tonen dat er behoorlijk wat sfeer was tijdens het optreden. Maar tijdens het avondje Rammstein in het Sportpaleis hadden we geregeld schrik dat het dak er létterlijk zou afgaan.
Zelfs het opkomen is bij Rammstein een heus evenement. De gitaristen maakten met pikhouwelen een gat in de muur die op het podium was opgetrokken. Zanger Till Lindeman ging die muur zelfs met een slijpschijf te lijf. Waarna ‘Rammlied’ snoeihard losbarstte.
Achter het podium hing een doek met scheuren in, alsof de Duivel zelf in het doek had gekrabd. Door de rode gloed die vanachter het doek kwam, leek het wel alsof we ons in de diepste krochten van de aarde bevonden. De heren van Rammstein creëren graag een apart sfeertje tijdens hun concerten. Een universum dat het midden houdt tussen een psychiatrische instelling, een mijn en een occulte sekte. Ze noemen hun eigen muziek ‘Tanzmetal’. Heavy metal met een belangrijke rol voor de man aan het keyboard.
Een vroeg hoogtepunt was ‘Wut will nicht sterben (Waidmanns Heil)*’, dat begeleid werd door steekvlammen die tot de nok van het Sportpaleis reikten, waar de catwalks van de Clouseau-concerten hingen. Het was niet de laatste keer dat de heren van Rammstein, letterlijk, met vuur speelden. Tijdens ‘Feuer Frei’ werd er zelfs een vuurtje gestookt op het podium. Later tijdens het optreden blies Lindeman iemand in brand. En tijdens ‘Wiener Blut’ bengelden tientallen poppetjes aan touwtjes boven het podium die op het einde van het nummer werden opgeblazen.
Rammstein gaat zo ver in zijn shows, dat het grappig en zelfs karikaturaal wordt. Die overduidelijke zelfrelativering is belangrijk, omdat heel wat criticasters de groep verdenken van foute politieke overtuigingen. Tijdens de bissen crowdsurfte toetsenist Cristian Lorenz zelfs in een rubberbootje op de tonen van ‘Haifisch’.
Het publiek was wederom typisch Rammstein: bovengemiddeld veel stevige bonken met zwarte T-shirts in het publiek. Er werd gecrowdsurft dat het een lieve lust was. We zagen zelfs een stevige moshpit.
Hoe was het optreden muzikaal gezien? Er waren hoogtes en laagtes. Lindeman was niet altijd even sterk bij stem – het leek nog erger dan anders – en soms werd er ronduit slordig gespeeld. En ‘Frühling in Paris’ paste als een tang op een varken. Maar werkelijk niemand kon dat iets schelen omdat de amusementswaarde zo hoog lag.
Hopelijk staat Rammstein volgend jaar ’s avonds op de affiche van Rock Werchter, als het donker is, en niet bij valavond zoals vorige keer. Rammstein zal niet bij de muzikale hoogtepunten van Werchter 2010 zijn, maar over de show zal nog veel gebabbeld worden.
Gezien op donderdag 10 december in Sportpaleis Antwerpen
Bron: Nieuwsblad.be
—————–
* De schrijver van dit artikel maakte onbedoeld een foutje en bedoelde eigenlijk dat op dat moment Waidmanns Heil gespeeld werd.
