Op 28 augustus 1988 vond er op de Duitse luchtmachtbasis van Ramstein-Miesenbach een ongeluk plaats tijdens een promotionele vliegshow: drie Italiaanse vliegtuigen van het stuntteam Frecce Tricolore botsten in de lucht tegen elkaar. De wrakstukken belandden in de menigte van toeschouwers. Vijfendertig mensen lieten direct het leven, nog eens vijfendertig kwamen door hun verwondingen om. Honderden anderen raakten gewond.
In diezelfde tijd woonde een vierentwintigjarige man in het communistische deel van Duitsland. Na de val van de Muur verhuisde hij in 1989 naar Berlijn, waar hij zijn passie voor harde gitaren om zou zetten in zijn dagelijkse bezigheid. Zijn naam was Richard Zven Kruspe.
Richard woonde bij een oude vriend van hem, Till Lindemann. Till was mandenwever en zong graag tijdens zijn werkzaamheden. Richard pikte dit op en vroeg Till of hij interesse had om dit vaker in zijn leven te gaan doen. Na veel afwijzingen ging Till uiteindelijk in op zijn voorstel. Samen waren ze vastberaden om de wereld harde muziek te brengen: hun droom over de fusie van gitaren en machines was geboren.
Samen met hun vriend en basgitarist Oliver Riedel (Olli) schreven ze zich in voor een Berlijns muziekfestival voor startende artiesten, welke zij wonnen met hun nummer Schwarzes Glas. Aangezien het een simpel nummer was en het ritme werd bepaald door een drummachine, hebben ze vlak voor de wedstrijd nog een drummer over weten te halen: Christoph Schneider (Doom). Naar aanleiding van het festival werden ze benaderd door Paul Landers, een gitarist die Richard en Till kenden uit hun jongere jaren. Hij stond te springen om het viertal te versterken. Het enige wat de muziek miste was een goede keyboardpartij, die zij vonden onder de naam Christian Lorenz (Flake). Rammstein was geboren. Of, zoals de bandleden het graag zien, Rammstein is een ramp.
De opstartproblemen van de band werden al snel duidelijk: de aanwezigheid van twee gitaristen (Richard en Paul), zorgde voor de nodige verwarring. Daarnaast liet het toenmalige budget ook weinig ruimte open voor uitspattingen. Hoewel de band commercieel succes als een leuke bijkomstigheid zag en niet zozeer als doel, was het in de eerste jaren roeien met de riemen die er waren.
Het eerste succes van Rammstein vloeide voornamelijk voort uit de vrijheid die de zes Duitse mannen ondervonden: er was geen politieke druk en geen censuur meer. Deze vrijheid leidde tot hun eerste studioalbum: Herzeleid (vrij vertaald: hartenpijn, liefdesverdriet) in 1995. De band bokste met dit album op tegen de heersende muzikale dictatuur: de Duitse New-Wave. Bands als Kraftwerk en Can voerden hoogtij en waren zeer verschillend van de muziek van Rammstein. Toch konden zij het hoofd boven water houden omdat er een handjevol Amerikaanse filmproducenten interesse hadden in de muziek van Rammstein als soundtrack in hun films. Het internationale succes van de band was al een feit toen de nummers Rammstein en Heirate Mich werden gebruikt in de speelfilm Lost Highway van David Lynch.
Vanwege het succes van Herzeleid had de band de mogelijkheid om zich verder te ontplooien, dat gebeurde met het album Sehnsucht (brandend verlangen) in 1997. Vanwege de grote inkomsten van beide albums was het zelfs mogelijk om oude singles opnieuw uit te brengen, compleet met splinternieuwe videoclip. Het maken van deze videoclips is voor de band belangrijk: op die manier schetsen zij graag het beeld dat bij het nummer gebracht moet worden, hoe controversieel dit af en toe kan zijn.
De live optredens van de band werden nationaal en internationaal enorm goed bezocht en de fanbase van Rammstein groeide explosief. Om deze fans tegemoet te komen bracht de band in 1999 een pakket van live beelden en geluiden uit onder de naam Live aus Berlin.
Het nieuwe millennium begon voor de band als een droom: de grootste klapper van Rammstein tot nu toe was het album dat in 2001 uitgebracht werd: Mutter (moeder). Het album was goed voor maar liefst zes singles, waaronder ook Rammsteins bekendste nummers zoals Sonne en Ich Will. In Nederland is dit het enige album dat een gouden plaats heeft opgeleverd.
De ophef over dit album, en voornamelijk het uiterlijk ervan, was vrijwel net zo groot, vooral de Duitse media konden niet ophouden met berichten over de dode baby op de voorkant van het album.
Na Mutter was het lange tijd stil rond Rammstein. De geruchten dat de band gestopt was werden steeds hardnekkiger. Totdat het in 2004 bekend werd dat Rammstein weer de studio was ingedoken, niet veel later werd Reise, Reise op de markt gebracht. Reise reise is een Duitse uitspraak die voornamelijk door zeemannen wordt gebruikt om verdronken collega’s op te wekken.
Hoewel de commercie de band op dit punt parten begon te spelen, werd er op het album tegen alles dat het kapitalisme ondersteunt geschopt. Het nummer Amerika geeft vooral weer hoe de haatliefde verhouding tussen Rammstein en de Verenigde Staten in elkaar zit.
Hoe lang fans hebben zitten wachten op Reise, Reise, hoe kort hierop het album Rosenrot (rozenrood) in 2005 volgde. Volgens de leden van de band is dit album een compilatie van nummers die ‘altijd maar in de kast zijn blijven liggen’. Hoewel het album redelijk succesvol was, bleven de jubelende recensies van zowel deskundigen als fans uit.
In de tussentijd was de fanbase van Rammstein nog steeds als kool aan het groeien. Hoewel de band commerciëler is geworden dan dat de bandleden zelf gewild hebben, waagden ze zich er toch aan om nogmaals een live-cd uit te brengen. En niet alleen een cd, ook een DVD en een boek met foto’s. Dit alles onder de naam Völkerball (trefbal).
In 2009 zal het nieuwste album van Rammstein voet op aarde zetten. Liebe Ist Für Alle Da (liefde is voor iedereen) heeft voor de release al het nodige stof doen opwaaien met de single Pussy: een nummer waarin alle vooroordelen van de wereld over Duitsers aan de kaak wordt gesteld.
